മാധവിക്കുട്ടി എന്റെ മനസിലെ തീരാത്ത നൊമ്പരമാണ്.പലരും ചോദിച്ചു എന്താണിത്ര തീവ്രമായ ആരാധനയെന്ന്‌.പറയാന്‍ കാരണങ്ങള്‍ ഒന്നല്ല,ഒരുപാടാണ്‌.
ആമി നടന്ന വഴിയെ നടക്കണമെന്നുണ്ട്.പക്ഷെ അതിനെന്റെ കാലുകള്‍ക്ക് ശക്തിയില്ല.സ്നേഹത്തിന്റെ കൂട്ടുകാരിയായിരുന്നു അവര്‍. സ്നേഹം തേടി അലഞ്ഞു നടന്നിട്ടും കിട്ടാഞ്ഞ ആമിയോട് വിളിച്ചു പറയണമെന്നുണ്ട് ഞാന്‍ അവരെ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്ന്. പക്ഷെ എന്റെ സ്വരം ചെന്നെത്താനാവാത്തത്ര അകലെയാണെങ്കിലും ഞാന്‍ എന്നും പറയുന്നുണ്ട് അമ്മേ......ഞാന്‍ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്ന്.
ആരെല്ലാം കുറ്റപ്പെടുത്തിയാലും കേരളമെന്നല്ല ഇന്ത്യകണ്ട ഏറ്റവും വലിയ എഴുത്തുകാരിയാണവര്‍.മരണശേഷം അവരെ ഓര്‍ത്തിട്ടും അനുശോചനം അറിയിച്ചിട്ടും എന്ത് പ്രയോജനം ...?
എല്ലാവരെയും സ്നേഹിച്ചിരുന്ന അവര്‍ കൊതിച്ചതും കിട്ടാതെ പോയതും പ്രണയമാണ്.പാവം ......അവര്‍ പറഞ്ഞു വിരഹിണിയായ രാധയാവാനാണെനിക്കിഷ്ടം.ഞാനും അത് തന്നെ പറഞ്ഞു ഒരിക്കല്‍.പിന്നീട് മാധവിക്കുട്ടി എഴുതിയത് വായിച്ചപ്പോള്‍ അദ്ഭുതപ്പെട്ടുപോയി .അവരുടെ വാക്കുകള്‍ എങ്ങനെ എന്റെ ഹൃദയത്തിലും വന്നു....?
എന്നും എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ മാധവിക്കുട്ടിയുണ്ടാവും.പാളയത്തെ അവരുടെ ഖബറിടത്തില്‍ നിന്നപ്പോള്‍ അടര്‍ന്നു വീണ കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികള്‍ പറഞ്ഞതും അത് തന്നെയാണ്.
No comments:
Post a Comment